Goed ontbeten in het hotel. Het brood hier bestaat uit van die dunne pannenkoekjes die je oprolt en in de jam of ei stopt en zo opeet. Het is wel lekker eten zo. Naast mijn kamer zit een Iranese familie en toen ik terugkwam deed het zoontje net de deur open en kon ik naar binnen kijken. De vrouw zat daar zonder hoofddoek en het was net of ik naar een onzedelijk schouwspel zat te kijken. Kwestie van wennen denk ik.
De bus gepakt naar zuid terminal waar de bussen voor de richting Isfahan vertrekken. Isfahan moet een mooie stad zijn en is de vroegere hoofdstad. Maar voordat je op zuid terminal aankomt moet je wel spitsroeden lopen met wegen oversteken, bussen in en uit en telkens maar weer vragen en vragen want je kunt niets lezen. Je kan natuurlijk ook een taxi nemen maar dit vind ik sportiever en je kunt best trots zijn op jezelf als het in deze chaos lukt om ergens goed aan te komen. Hoe ver gaat een mens om in zo’n vol uitlaatgassen en smog hangende metropool te willen leven.
Een mooie busrit naar Isfahan en om de zoveel km legt de bus aan bij een grote zaak met eten, drinken en wc’s waar je je voorraad weer op peil kan brengen. Je rijdt door heuvelachtig woestijnlandschap met van die droge pollengras zover als je kunt kijken. Er was ook een
zandhoos die bestond uit een kolom snel ronddraaiend zand van ongeveer 50 meter hoog en zo’n 15 meter in doorsnee. Hij kwam vanuit de woestijn op de weg af en was daar precies toen de bus er ook was. De chauffeur ging langzaam rijden en reed er dwars doorheen. We kregen een flinke optater en tegelijkertijd een lading zand en rommel naar binnen, het was wel iets aparts.
In Isfahan aangekomen het hotel op het busterminal als uitgangspunt genomen en daar een oudere man ontmoet die me graag de stad wilde laten zien in ruil voor wat Engelse conversatie.
De man bleek een Imam te zijn en een nogal bekende ook hier in Iran. Hij doet ook aan handopleggingen. In een theehuis waar je waterpijp kon roken en we thee dronken kwam er iemand naar hem toe met hoofdpijn waarop hij zijn kunsten ging toepassen. Ik had hem ook
wel kunnen vertellen dat hij van die waterpijp af moest blijven, dat was denk ik ook wel een
goede remedie geweest.
Isfahan is inderdaad wel een mooie stad met veel oude gebouwen en prachtige bruggen. Alleen dat verkeer hier is weer om gek van te worden, zo’n chaos.