In de bus proberen te slapen zo goed en zo kwaad als dit kon op de vreselijk hobbelige wegen. In de veronderstelling dat we er nog niet waren ben ik 100 km te ver doorgereden en moest terug met het reguliere openbaar vervoer in overvolle marktbussen.

Het laatste stuk moest met een riksja afgelegd worden en een militair stond er op dat ik met hem meereed. Samen stapten we in een riksja van een klein jongetje dat aardig aan het zweten kwam, ik schaamde me diep maar heb het een beetje goedgemaakt door hem al mijn Indiase kleingeld te geven.

Bij de grens bleek pas echt hoe corrupt de douane hier is. Een ambtenaar probeerde van alles van me los te peuteren en wilde geld zien of zelfs mijn horloge. Een T-shirt kon hij van me krijgen maar die vond hij te smerig naar zijn zin. Dit alles deed hij open en bloot in het bijzijn van andere reizigers.
Verder ging het met kleine busjes richting Ahorn.

Deed ik op de heenweg en volle dag over deze grens (met de trein, die helemaal doorzocht moest worden) nu was het in een paar uur gebeurd. In Lahore wilde ik gelijk richting Quetta maar de bus ging maar tot halverwege. Deze toch maar genomen met het idee dat er daarvandaan hoogstwaarschijnlijk wel weer een bus verder zal gaan, niemand weet het zeker. In beweging blijven vind ik belangrijk nu. Eerst maar zien dat ik in Iran kom waar alles tenminste schoon is en waar je goed voedsel tot je kan nemen.