Ik zit hier in een park in Teheran even bij te komen, weg van de drukte van het verkeer en de mensen. Gisteren bij de grens enige problemen gehad met de Turkse douane omdat ik geen stempel had in mijn paspoort bij binnenkomst in Turkije vanaf Griekenland. Dat was gekomen omdat ik toen in de trein op de wc zat.

Het begon er al mee dat toen ik in de loop van de morgen aankwam, de stroom was uitgevallen en niemand de grens kon passeren i.v.m het niet werken van de apparatuur en de stroom wachtenden gestaag groter werd. Na enkele uren gingen de loketten dan open en kreeg je een gedrang van jewelste waarbij het personeel aardig overspannen raakte. Toen ik dan ook kwam met een paspoort zonder stempel sloeg de man op tilt en gooide hij mijn paspoort terug en zei dat ik maar terug moest naar de plaats van binnenkomst in Turkije. Na enig wachten kwam er een andere ambtenaar die me hielp aan een andere stempel waarna ik toch een uitreisstempel kon krijgen en de grens kon passeren richting Iran.

Daar waren ze erg vriendelijk en behulpzaam en zag het er schoner uit als in Turkije. De bagagecontrole was een fluitje van een cent en ze wilden niet eens zien wat er in mijn rugzak zat. Ik stond in de rij met twee Iranese jongens die erg aardig waren, ze hebben hier een heel rustige mentaliteit. Zij namen me op sleeptouw en dat was ook wel nodig ook want je werd eerst met een aftands wagentje een kilometer verderop gebracht en daar moest je weer je pas laten zien. Daarna stonden er allemaal vreselijk oude slechte wagens die je na overleg overal heen kunnen brengen waar je maar wilt. De twee jongens moesten ook naar Teheran en regelden een wagen waarbij we de prijs zouden delen met z’n drieën, zo’n 17 dollar. Dit bedrag was wel voor een afstand van 845 km, zo’n beetje Arnhem/München en we begonnen gelijk aan de trip die tot s’nachts 4 uur zou duren. Er werd getankt en er stond niet eens een prijs op de pomp omdat de brandstof zo goedkoop is, de hele tank vol voor f 2,-. Olie en gas zijn rijkelijk voorhanden in Iran.

Het eten en drinken is hier ook overvloedig aanwezig en in elk stadje waar we doorheen kwamen zag je veel kleurig verlichte en versierde restaurantjes. Onderweg stopten we geregeld om wat te drinken en voor vier flesjes cola betaalde je nog geen gulden. De wegen zijn zeer goed en we reden door heuvelachtig gebied dat steeds droger en woestijnachtiger werd.

De mensen hier zijn een stuk minder opdringerig als in Turkije en dat scheelt enorm. Ze kijken wel overal naar je en ik weet nog niet zo goed of ze bv korte mouwen wel op prijs stellen, die zie je hier maar een enkel keertje. De jongens in de taxi zouden dolgraag een buitenlands paspoort willen hebben want zij kunnen alleen reizen naar andere islamitische landen zoals Maleisië, Pakistan en Turkije,
verder mogen ze niet.

De rit naar Teheran was adembenemend wild. De toestand op de wegen is chaotisch, verlichting werd pas aangezet toen het al geheel donker was, voor die tijd hadden ze gekleurde lampjes aan en een paar keer knalden we bijna op een onverlichte wagen die langzaam reed. De chauffeur reed nogal hard met zijn oude gammele Buick en had geen zin om veel af te remmen. Veel vrachtwagens en bussen werden ingehaald terwijl dat eigenlijk niet meer kon waarna hij vlak voor de tegenligger weer invoegde. Deze weken dan naar rechts uit ondertussen wild met hun lichten knipperend en claxonnerend (als deze het al deden).

De laatste 300 km reden we op een driebaans tolweg met minieme tolgelden. Om 4 uur s’morgens gearriveerd in Teheran, een hotel opgezocht, moeilijk te vinden zo weinig aanwezig en toen we er een vonden moest ik 25 dollar betalen en dat voor een paar uur, daar had ik geen zin in en heb in de auto van de chauffeur geslapen tot 8 uur en ga nu de stad eens bekijken. Het is alleen vrijdag dus alles is wel gesloten. De vrouwen lopen hier wel allemaal gesluierd rond maar toch niet zofanatiek als ik gedacht had.

Sommige laten hun hele gezicht zien en soms zie je onder hun zwarte rok een spijkerbroek. Oh ja, onderweg zijn we vier keer gecontroleerd door militairen, maar als ze je paspoort zien dan lachen ze en is het altijd goed. Telkens als we ergens stopten liet de chauffeur de motor draaien, hij vond het niet nodig om hem af te zetten want de brandstof is toch haast voorniks. Bij het park liepen drie meisjes zonder sluier en met gewone kleren aan, een bekijks dat ze hadden. Sommige mannen konden het niet hebben en werden boos.

Ik heb het idee dat het systeem van versluiering over een paar jaar een stuk soepeler gehanteerd zal worden, de vrouwen willen wel maar de fanatieke mannen niet. De mensen praten hier Farssi, dat is het vroegere Perzisch en het is een hele mooie zangerige taal, leuk om te horen. De stad is erg groot en al rondlopend kwam er geen eind aan, je kwam gewoon niet aan de buitenste bebouwing. Er is een modern Europees gedeelte en een oud Arabisch deel waar de meer vervallen huizen staan en waar een bazaar is van zo’n beetje 10 km lengte aan oude straatjes vol met kleine winkeltjes, geweldig om te zien.

De mensen zijn aardig en vreselijk behulpzaam, ik heb er nog niet één ontmoet die wat van je moest. Je kan hier heerlijk vrij rondlopen.