als in Duitsland. Ook de snelheid doet niet onder bij die van Europa, nl 130/ 140 km/h.
Op een of ander station hadden we 7 minuten de tijd om foto’s te maken wat niemand verbood terwijl er wel een politieagent bijstond. Aan de overkant op het perron stonden een stuk of acht jongelui naar ons te kijken en toen we de hand naar ze opstaken liepen ze giechelend weg en bleven ze om een hoekje naar ons staan gluren.
Op weer een ander station gingen we samen met het groepje Zweden even het perron op en binnen een mum van tijd stonden er ongeveer een stuk of honderd Chinezen vanachter het hek naar ons te kijken. Niets werd er gezegd en toen we weer weggingen durfden ze pas te zwaaien. We voelen ons net apen in een dierentuin.
Ik snap trouwens zowiezo niet waarom die Zweden met de trein gaan want die lui liggen de hele dag op bed en zien totaal niets van het land. Alleen op de stations gaan ze er soms even uit en dan weer snel naar binnen. Het lijkt me dat zulke mensen beter met het vliegtuig kunnen gaan.
Het is nu ’s avonds en de trein stopte op het laatste station voor Peking waar we morgenochtend om 6 uur zullen aankomen. Het is nog steeds een ramp om over het perron te lopen want in een oogwenk heb je allemaal starende mensen om je heen die je aan alle kanten bekijken. Heel af en toe is er eentje die wat durft te zeggen en die is bij zijn vrienden dan gelijk de held van de dag. Ik hoop toch wel dat ze in Peking wat meer gewend zijn anders heb je er ook weinig aan.
René en ik probeerden een paar keer van het station af te komen maar bij de uitgangen word je door een agent toch vriendelijk weer terug verwezen.
Aan de begeleidsters hebben we een fles champagne gegeven die we van onze laatste roebels gekocht hadden, daar zijn we nu dus ook van af.
Het is nu kwart over zes van de achtste en laatste dag in de trein. Sinds een half uur heb ik mijn bed verlaten want als het goed is arriveren we over een half uurtje in Peking en het mooiste moment, het binnenrijden van een stad mag je toch niet missen.
Bed afgehaald en opgevouwen, aangekleed en afwachten maar. Langzamerhand wordt de bebouwing dichter en dichter en ja hoor, daar zie je al groepen Chinezen bezig aan hun ochtendgymnastiek.
De stad is laag gebouwd, de huizen staan zeer dicht op elkaar en het krioelt er van de mensen.
Op het station aangekomen willen de Zweden nog een groepsfoto en dan op naar het bureau van de Cits, waar we moeten wezen om een hotel te kunnen reserveren. Eerst maar even op het stationsplein vragen waar we dat bureau kunnen vinden, er liggen/ staan/zitten toch gauw enkele honderden mensen voor het station te wachten en er kan vast wel iemand Engels. Na veel zoeken vonden we er een en binnen enkele minuten stonden we ingesloten door zeker 40 Chinezen die ons allemaal zaten aan te staren.